"उसणीने क्षणात घालवलेले उसने अवसान"
अनुभवाच्या शिदोरीतून.. अजून एक विलक्षण अनुभव.
बुधवार १६ डिसेंबर २०२० सकाळी ९ वाजता अंघोळ उरकून पाण्याची बादली फळीवर ठेवायला गेलो आणि कमरेत उसण भरली. एका क्षणात डोळ्यासमोर लाखो काजवे चमकले आणि डाव्या पायाला कमरेपासून अतीप्रचंड वेदना सुरू झाल्या. आहे त्या स्थितीत कसेबसे अंग पुसून टाॕवेल गुंडाळून दिवाणखान्यातल्या सोफ्यावर आडवा झालो. परंतु वेदना काही कमी होईनात. तसाच बोंब मारत माझ्या शयनगृहात आडवा झालो. तरीही वेदना शमेनात. वंदना (बायको) एकदम मला काय झाले म्हणून बघायला धावत आली. कमरेपासूनचा डावा पाय वेदनांनी फडफडत होता. मला माझ्या २७ आॕक्टोंबर २०१७ च्या अॕजिओप्लास्टीच्या वेळेची आठवण झाली अन दरदरून घाम फुटला. मी तशाच परिस्थितीत डाॕक्टर शिरोळकरांना फोन लावला. त्यांनी तीन गोळ्या लिहून दिल्या. वंदनाने लगेचच त्या आणून तो डोस दिला. पाच दहा मिनिटांनी थोडा आराम वाटला व तासभर तसाच पडून राहिलो. तासाभराने कूस बदलली आणि विषयच संपला. एखादा मासा पाण्यातून बाहेर काढल्यावर कसा तडफडतो अगदी तसाच मी जिवाच्या आकांताने तडफडायला लागलो. पुन्हा डाॕक्टरांना फोन झाला. ते म्हणाले अजून एक डोस द्या आणि तासाभराने फोन करा. पण ही उसणीची पणजी माझ्या कमरेत संचारली होती ती अशी थोडीच ऐकणार होती! माझ्या सहनशक्तीच्या मर्यादांच्याही पलिकडे जाऊन तिने माझा छळ करायला सुरवात केली होती. कोणत्या जन्माची पापे मी फेडतोय हेच काही समजत नव्हते. तासाभराने पुन्हा डाॕक्टरांना फोन केला. त्यांनी डोस बदलून दिला व तासाभराने परत एकदा हाच डोस द्या आणि तरीसुद्धा बरे वाटले नाही तर आॕर्थोपिडीक डाॕक्टरांकडे जा.
मला आराम वाटत नाही पाहून वंदनाने पूर्वा मयुरेशला हडपसरला फोन करुन कळवले. त्यांना यायला तासभर तरी लागणार होता. तोवर शेजारच्या मयुरला आणि बाईंना बोलावले. त्यांनी सारंग सोसायटी सहकारनगर मधील डाँक्टर लाटकरांचे नाव सुचवले. मयुरने फोनाफोनी करुन डाँक्टरांची ५वाजताची वेळ घेतली. मी तर काय तडफडत तळमळत हे सगळे बघत होतो. इतक्यात पूर्वा मयुरेशही आले आणि माझ्या जिवात जीव आला. मयूरने त्याची गाडी काढून तयार ठेवली होती. मयूरचा बारका गोटूराम अनय वय ५ तर गांगरुन गेला होता. तनिष्का वय १० थोडी अचंबित झाली होती. धडधाकट मामाला एकदम काय झाले ते अमृताला (आईला) विचारत होती. समोरुन पावसकरांची मंडळी काकांना एकदम काय झाले विचारत होती. आहो कालपर्यंत वाॕटर फाऊंटन करत होते आणि हे काय झाले? काका थोडेसे घाबरलेले दिसले. मी तर काय एका पायावर रुग्णालयात जायला तयारच होतो. आहे तसा गाडीत मागच्या सीटवर आडवा झालो. मी, मयूर आणि पूर्वा तत्परतेने निघालो. वंदना आणि मयुरेश दुचाकीवरुन निघाले. १५ मिनीटांत रुग्णालयात पोहचलोही. मयूर आणि मयुरेशच्या खांद्यांचा आधार घेत तडमडत आत गेलो. माझी ही अवस्था पाहून सिस्टरने मला थेट आतल्या खोलीत नेऊन झोपवले व डाॕक्टरांना निरोप दिला. डाॕक्टरही लगोलग आले. मला तपासले. दोन एक्सरे काढले. फारशी गंभीर समस्या नाही म्हणाले. पण ह्या वेदना आहेत त्या मणक्याच्या ४ आणि ५ सांध्याच्या मधील शीर दबली आहे व ती तीन चार आठवड्यांत उपचाराने बरे होईल सांगून कमरेवर एक वेदना शमवणारे इंजेक्शन दिले. औषधे लिहून दिली आणि घरी जायला सांगितले. दोन दिवसांत आराम पडला नाही तर अॕडमिट करुन सलाईनमधून औषधोपचार करावे लागतील म्हणाले. आणि तसेच झाले. दोन दिवस वाट पाहून वेदनांनी तळमळून शेवटी शनिवारी ४ वाजता रूग्णालयात भरती झालोच.
मंडळी आजवर माझी बरीच दुखणी झालीत अगदी गेल्या तीन वर्षात दोन व एकुण पाच सर्जरीही झाल्यात पण ही उसण जीवघेण्या वेदना देऊन गेली. आईच्या प्रसूती वेदनांचीही जाणीव झाली व तिची प्रकर्षाने आठवण आली.
नियतीच्या पुढे कोणाचे काय चालले आहे ! सुख हे एखाद्या मृगजळा सारखे आहे आणि आपण वेंधळ्या हरणासारखे त्याच्या मागे धावत असतो. धावतांना आपण नियती नावाच्या वाघाचे सावज असतो हे तिच्या कचाट्यात आल्याशिवाय उमजतच नाही. सुटण्याची आपली जीवघेणी धडपड कधी सफल होते तर कधी कधी फसते. तसेच काहीसे माझ्याबाबतीतही होते आहे.
मला माझ्या दुःखांचा बोभाटा नाही करायचा पण ते सांगून क्षणभंगूर का होईना सुखाची महती समजवायची आहे.
आभाळा एवढ्या दुःखाला आपल्या मायेचा माणसाचा स्पर्शही सुखावून जातो हे ही तितकचं खरं आहे. वंदनाची पूर्वाश्रमीच्या अनुभवावरून उडालेली काळजीयुक्त पण संतुलीत धांदल जाणवली. हाच काय सुखी क्षण. वंदनाने कशाचीही तमा न बाळगता धावपळ करुन औषधं आणून मला झोपवून पायाला शेकून चोळून मसाज करुन वेदना शमविणे. हाच तो एक अतीव सुखाचा क्षण.
शेजारचा मयूर आणि मी मागच्या शनिवारीच भांडलो होतो व दोघेही दुःखी झालो होतो. मयुरने सोमवारी माफीही मागितली होती आणि मी ही त्याची माफी मागितली. एवढे होऊनही एका हाकेवर तो कशाचाही विचार न करता डोक्यात राग न ठेवता माझ्यासाठी धावून आला. हाच तो सुखाचा क्षण. पूर्वा मयुरेशचे लगोलग हडपसरहून तडमडत येणे हा ही एक सुखद क्षण. बाईंची तब्बेत बरी नसतांनाही, स्वतःच्या वयस्करपणाचा विचार न करता कमरेला पदर खोचून प्रत्यक्ष समस्येवर अनुभवातून निदान करुन मदत करणे. हा ही होता एक सुखाचा क्षण.
कळताच क्षणी नलावडे दाजी, किशोर संध्या, चपराकचे घनश्यामसर, गिर सर, कमळापूरकर सर भेटायला आले. गिरमेताई फोनवरुन चौकशी करत होत्या. आमच्या विहीणबाई रेखा कुळकर्णी डोंबिवलीहून फोनकरुन विचारपूस करत होत्या. मित्र नितीन व्हाँट्सअपवरून मार्गदर्शन करत होता. हे ही सुखाचे क्षण. मोठ्याभावासारखा मित्र काकडे काका व वहीनी, प्रसाद कळल्याबरोबर दवाखान्यात येणे हा ही एक सुखद क्षण. असेच अजून कितीतरी, दुःखातही सुख देणारे क्षण येतात त्यांची जाणीव ठेवायला हवी असे वाटते.
शनिवारी भरती झाल्याबरोबर डाॕक्टर लाटकरांनी धडाधडा उपचार द्यायला सुरवात केली. सटासट सुया टोचून वेदना शमवणारी इंजेक्शन दिली गेली. सलाईन लावण्यात आले. त्यात सिस्टर्सना माझ्या हाताची नस सापडेना. मग एका डाॕक्टर ताईने तीचे कौशल्य वापरुन तीन चार भोकं पाडून सलाईनची सुई मनगटावरच्या शिरेत विराजमान केली. हाताच्या आणि कमरेच्या चाललेल्या चाळणीकडे मी हतबल होऊन बघत निपचित पडून होतो. कारण ही सगळी मंडळी मला लगेचच बरे वाटावे म्हणून झटत होती ना!
डाॕक्टरांनाही बराच ताण पडला होता. ते मला बराच वेळ समजावून सांगून माझी प्रतिकारशक्ती वाढवत होते. मी आता मात्र वेदना असह्य होऊन विव्हळत होतो. मला उभे राहणे तर सोडा, साधे बसणे ही शक्य होत नव्हते. कुशीवर ही होता येत नव्हते. उताणे काय किंवा पालथे काय कसेही झोपता येत नव्हते. डाॕक्टरांनी फिजिओ थेरपीच्या डाॕक्टरांना बोलावून कोणत्या प्रकारचे उपचार एका व्हायब्रेशन मशीन द्वारे द्यायचे ते ठरवले व लगेच सुरवातही केली. ते मशीन लावल्यावरही मी बोंबलतच होतो. फिजिओ डाॕक्टर सागर करडीले मला झाला प्रकार समजून सांगत होते. डाव्या पायाची एक शीर जी मणक्याच्या आधाराने मेंदूतून येते ती उसण भरल्यामुळे ४आणि५ सांध्यात दबलेली दिसते आहे. ह्या व्हायब्रेशन मशीन ती मोकळी होण्यास मदत होईल. औषधोपचार आणि ही थेरपी सतत तीन चार आठवडे घ्यावी लागेल. त्यांना हो म्हणण्याशिवाय माझ्या समोर दुसरा कुठला पर्यायही नव्हता.
ह्या नादात शनिवारही संपला होता. सतत ९६ तास वेदना सहन करण्याचा नवा विक्रम माझ्या कुंडलीत जमा झाला होता. प्राण कंठाशी येणे काय असते ते मी अनुभवत होतो. चार दिवसांत पहिल्यांदाच एक तासभर झोप लागली होती. जावई मयुरेश तर माझ्या तडफडण्यामुळे रात्रभर जागाच होता आणि रात्रभर माझी सेवा करत होता. त्यात आमचा आगाऊपणा म्हणजे रूग्णालयातल्या शूच्या भांड्यात शू न होणे. त्यामुळे रात्री ६-७ वेळा उठावे लागले. प्रत्येक वेळेस उठतांना सारे ब्रम्हांड डोळ्यासामोर तरळून जायचे. आई आई करत जिवाच्या कराराने उठायचो. शू करायचो, परत येऊन झोपायचो ते बोंबाबोंब करतच. तरी बरं २०१९ च्या नोव्हेंबरला प्रोस्ट्रेटचे आॕपरेशन झाले होते. पण आमचे मूत्राशय लहान असल्यामुळे मूत्र साठवण्याची क्षमता कमी होती. त्यामुळे दुःष्काळात तेरावा अशी अवस्था झाली होती.
मला खरंतर "सहनशक्तीचा सम्राट" हा पुरस्कार डाॕक्टर्स अथवा आंतरराष्ट्रीय मेडिकल संघटनेने द्यायला काहीच हरकत नाही. असो.
शनिवारची काळरात्र संपून रविवार उजाडला. प्रातर्विधीची वेळ आल्यावर पोटात गोळाच आला. साधे उभे राहता येत नव्हते, बसता येत नव्हते, झोपताही आले नाही. आतातर कमोडवर बसून हा मलविसर्जनाचा जरुरी कार्यक्रम कसा उरकावा ह्यावर सिस्टर, मावशी आणि मयुरेश चर्चा करत होते. मावशी बेडपॕन देते सांगत होत्या. पण मलाच पटत नव्हते. शेवटी मनात १-१० पाढे म्हटले. गरम पाण्याचा एक ग्लास पोटात ढकलला. ब्रश केले आणि जीव मुठीत धरून बेसीनलाच धरून प्रेशर येण्याची वाट पाहू लागलो आणि काय नशीब. पोटात गुडगुडायला लागले. तसाच तडमडत कमोडवर जाऊन बसलो आणि वेदनाताईंनी माझी कंबरच बधीर करुन टाकली. जोर लगा के हैया करत एकदाचा तो कार्यक्रम उरकला आणि एखादे घनघोर युध्द मोठ्या शिताफीने व कौशल्याने जिंकल्याच्या आविर्भावात बाथरूममधून बाहेर आलो आणि तडक बेडवर विव्हळत झोपलो. आता स्पजिंग किंवा अंघोळ हा अजून एक जीवघेणा सोपस्कार राहीला होता. मावशी म्हणाल्या बाबा अंगावर गरम पाणी घ्या चांगले शेकून निघेल आणि शीरा मोकळ्या होतील. मावशींच्या रूपात मला माझी आईच हे सांगते आहे वाटले. तसाच टाॕवेल गुडाळला आणि बाथरुममध्ये जाऊन उभा राहिलो. मयुरेशने लगोलग मला अंघोळ घातली.अंग पुसून दिले.काॕटवर आणून बसवले आणि तक्षणी वेदनांनी तळमळत बेडवर आडवा झालो. अजून किती दिवस हे सहन करायचं ह्याच विचारात अतीश्रमामुळे मला ग्लानी आली. थोडावेळ तसाच पडून राहिलो. औषधोपचार सुरु झाले.
रविवार असूनही डाॕक्टर थोड्यावेळासाठी आले होते. माझी विचारपूस केली. डावा गुडघा रात्रभर खूप दुखला आणि अजुनही दुखतोय सांगितल्यावर लगेच एक्सरे काढायचे ठरले. मावशींनी ढकलगाडी आणली स्वारीला बसवले. एक्सरेच्या खोलीत नेले. भिंतीला लावलेल्या दोन पाईपना मला धरुन उभे रहायला सांगितले. मी जीवाच्या कराराने ढकलगाडीतून कसाबसा उभा रहिलो व त्या पाईपला धरून सरळ होण्याचा प्रयत्न केला. पण काय सांगू क्षणार्धात फुगलेल्या फुग्याला टाचणी लावल्यासारखी माझी अवस्था झाली. आहे तसाच बाजूच्या बेडवर स्वतःला झोकून दिले. डाॕक्टरांची काळजी वाढली. दोन मिनिटे थांबून परत एकदा प्रयत्न करु बाबा. हा एक्सरे खूप महत्त्वाचा आहे! नाही म्हणून चालणारच नव्हते. मनाचा हिय्या करून तसाच पुन्हा एकदा वेदनांच्या लाटावर लाटा झेलत उभा राहिलो. डाॕक्टरांनी लगबगीनं दोन एक्सरे काढले व मला वर बेडवर झोपवले. पाचव्या मिनिटाला त्यांनी एक्सरेची प्रिंट मला दाखवली व गुडघा शाबूत आहे म्हणाले. थोडा वयोमानाने झिजलाय म्हणून दुखतोय. माझे डोके सुन्नच झाले होते. कशातच काही नाही मग एवढ्या महाकाय वेदना का होत आहेत? त्यावर डाँक्टर म्हणाले उद्या सोमवार आहे. तेव्हा तुमचा एमआरआय करुन घेऊ. त्यात मणक्याच्या आतील भागात कुठे काही दुखापत आहे का ते कळेल. डाॕक्टरांची मला लवकरात लवकर आराम पडावा ह्यासाठी प्रयत्नांची शिकस्त चालली होती. एमआरआय वरून सर्जरीची गरज आहे का नाही ते कळेल. शक्यता कमी आहे पण खात्री करुन घेऊ. वयाचाही फरक आहे बाबा. असे समजावत होते.
वंदना सकाळचा नाष्टा घेऊन आली होती. आवडता साजुकतुपातला गोडाचा शीरा होता. तो कसाबसा खाल्ला चहा प्यायलो आणि निपचीत पडून राहिलो. मयुरेशला घरी आरामासाठी पिटाळून वंदनाने दिवसाची सेवेची सुत्रे हाती घेतली. माझी वेदनेशी जुंपलेली लढाई मूकपणे चालूच होती. पाचवा दिवस होता आजचा. आता अंगात ओरडायचीही ताकद राहिली नव्हती. दिवसभर कोण कोण भेटायला येत होते. चपराकची मंडळीही येऊन भेटून गेली. किशोर संध्या येऊन गेले. मानसिक आधार देऊन गेले.
दुपारी फिजिओ थेरपी झाली. थोडे बरं वाटले. करडीले डाॕक्टर अगदी व्यवस्थिपणे सर्व आजार व त्यावरील उपचार पध्दती समजावून सांगत मला धीर देत होते. संध्यकाळी डाॕक्टर परत आले राऊंडला आणि ऊद्या एमआरआय करून घेऊ म्हणाले. तशी व्यवस्था करूनच ते घरी गेले.
मी काय पडे रहोच होतो. रात्र जशी जवळ आली तसा माझ्या अंगावर काटा उभा राहिला. बाहेर प्रचंड थंडी पडली होती. आतही जाणवत होते. कसेबसे वरण भाताचे चारपाच घास घश्यात घातले. पूर्वाने पाठवलेली शेवयाची खीर खाल्ली. पडून राहिलो. सिस्टर्सने ढुंगणावर एक वेदना शमवणारे इंजेक्शन ठोकले. दोन चार सलाईनच्या सुईतून ठोकली आणि झोपा लवकर म्हणाल्या. त्यांना सांगितले माझी झोपेची गोळी घेतल्याशिवाय झोप येत नाही. त्यांनी रात्रपाळीच्या डाॕक्टरांची परवानगी आणली. तोवर आम्ही वंदनाला घरी पिटाळले. आता मयुरेशची रात्रपाळी सुरू झाली. पठ्ठ्या येतांनाच गारठला होता. दोन बॕल्केंट घेतल्यावर थोडाच वेळात ढाराढूर पंढरपूर झाला. मी पण त्याला उठवले नाही. तसाच वाॕकर घेऊन पाच सहा वेळेस शू ला जाऊन आलो. पण झोप काही लागली नाही.
पाठीचा कणा ताठ पाहिजे. तो मोडल्यावर आयुष्य संपल्यातच जमा असते हे अगदी प्रकर्षाने जाणवले. फक्त लढ म्हणा असं म्हणून होत नसतं. त्यासाठी मणका सुस्थितीत असणे जरुरी असते. माझा नेमका तोच घायाळ होता.
सोमवार उजाडला.. पहाटे लवकर उठून आवरून घेतले पण शरीराला चालनाच नसल्यामुळे मलविसर्जन होईना. एमआरआय ला १२ वाजता जायचे ठरले होते. अॕम्बुलन्स येणार होती. कसंबस स्वतःला समजावत बाथरुममध्ये गेलो आणि देवपावला. प्रेशर आले व एकदोन मिनिटातच कार्याभाग उरकला.
मंडळी शरीरधर्म जो काही निसर्गाने निर्माण केला आहे ना त्याचे महत्व आजारी पडल्यावरच कळते म्हणून एवढा विस्तार केला.
११.३०लाच अॕम्बुलन्स आली. मला त्यात कोंबले आणि मी, वंदना आणि मयुरेश फौजफाटा मित्रमंडळ येथील मेडीव्हीजन मध्ये पोचलो. एमआरआय चा माझा पहिलाच अनुभव. पूर्वाच्या पायाचे लिगामेंट फाटले होते तेंव्हा एकदा आत बसलो होतो. तेव्हाच मनात धडकी आणि हुडहुडी भरली होती. हा अनुभव वेगळाच होता...
मंगळवार २३ डिसेंबर २०२० माझी रुग्नालयातून घरी रवानगी झाली. पुढील दोन ते तीन आठवडे किंवा बरे वाटेपर्यंत फिजिओ थेरपी घ्यावीच लागणार आहे व औषधेही खावी लागणार हे नक्की. गेले चार दिवस बाळंतीणीच्या वरताण शेकतो आहे डाव्या पायाला. आता घरी गेल्यावर थंडीमुळे काय हाल होणार आहेत देवजाणे. असो. जे जे होईल ते ते पाहो.
हे ही नसे थोडके असे मनोमन स्वतःला समजावत घरी आलो..
आयुष्याचे आज पासूनचे उद्दिष्ट;
आयुष्याच्या ह्या उंबरठ्यावर मला पुन्हा एकदा नव्याने मिळालेल्या संधीचा ह्या उर्वरीत जीवनातली "तारेवरची कसरत" अतिशय "प्रांजळ"पणे करण्याच्या व आमचे पूर्वज "शिवरायांचे एकनिष्ठ शिलेदार वीर येसाजी कामठे" यांच्या स्वराज्य उभारणीतील योगदानाचे "प्रतिबिंब" ही माझ्या कार्यात पाडून अभिमानाने भरलेल्या भावासागरात "तरंग मनाचे" उमटवत सकारात्मक भावनेनी भरलेली ही "ओंजळ" रीती करतच जगायचे...
हीच काय ती नवी उमेद...
"MRI;
एम आर आय म्हणजे एक आधुनिक तंत्रज्ञानाने बनवलेला खलबत्ता आहे असे वाटते. जिवंतपणी सांगितिक शवपेटीचीही अनुभुती आहे. ज्यात माणसाला घालून कुटल्याचा अनुभव येतो. एकावेळेस कितीतरी जेसीबीने खणतात असे वाटले. तुमच्या दुखावलेल्या भागाचे लेझरने असंख्य फोटो काढले जातात. पेशंटचे मनोरंजन व्हावे म्हणून इंग्रजी जेम्सबाॕन्ड व हिंदी शोले, बाॕर्डर चित्रपटातील तोफांचे, गोळीबाराचे मोठमोठ्याने आवाज काढतात. वातानुकूलीत यंत्रणा पाहून धडकीच भरते. एकदा तरी शू करुन यावेसे वाटले आणि तिथल्या मामांना सांगून जाऊनच आलो. एका स्टेचरवर ठेवून अंगावर एक ब्लँकेट घालून मला त्या महाकाय खलबत्यात उर्फ शवपेटीत अथवा खाईत ढकलून देतांना त्या दादाने निर्दयीपणे सांगितले की अजिबात हलायचे नाही व डोळेही उघडायचे नाही. वैकुंठात बाॕडी नेतांना जसे अंगठे बांधतात तसे इथेही बांधले. म्हणजे पेशंट गर्भगळीतच होतो आणि आत ढकलेली की निपचित पडून राहतो. १५-२० मिनिटांचा हा चित्रपट चालू असतांना मी मात्र देवाचे नामस्मरण करत आजवरच्या आयुष्याचा धांडोळाच घेतला.
माझी एक चारोळी आठवली...
कधी स्वतःवर, कधी परिस्थितीवर
मज रडू आले..
इतकी आसवे आज ओघळलीत की
आसवांनाही रडू आले..
आयुष्याची "तारेवरची कसरत" अजून संपलेली नाही हे जाणवले. पण एक आहे की माझ्या आजूबाजूचे पेशंट पाहिल्यावर माझे दुखणे जरा बरे असे वाटले आणि जगण्याची उमेद वाढली.
असे वाटले..
आयुष्य इतकेही सोपे नसते
जितके ते आपल्याला वाटते..
आयुष्य इतकेही अवघड नसते
जितके आपण करुन ठेवलेले असते..
शरीराच्या सर्व अवयवांचे विविध आजार झालेत, पण मणक्याचा हाच काय तो एक आजार अनुभवायचा राहिला होता माझा...
आणि आपसूकंच म्हणावेसे वाटले..
जिंदगीसे थोडीसी फुरसत चाहिये मुझे
वक्तसे भी थोडीसी मोहलत चाहिये मुझे !
हर दर्द हर गम सह लुंगा मै जिंदगी
तुझपर मिटाने के लिये राहत चाहिये मुझे !
मित्रहो कुठलाही आजार हा मानसिकच जास्त असतो. त्यामुळे त्याच्याकडे सकारात्मकतेने पाहिले की ७०%आजार बरा होतो.. हा माझा अनुभव आहे.
अजून खूप काम करायचंय चपराकसाठी..
लवकरच बरा होऊन पुनश्च सुरवात करायची आहे...
एम आर आय ....रिपोर्ट;
दोन मणक्यातील ल४ आणि ५ चकती थोडी सरकली आहे व नस थोडी दबल्यामुळे त्यामुळे शरीराचा भार घेताना ताण येतो आहे. वयोमानानेही हाडांची झीज झाली आहे. त्यात गुडघ्याचीही थोडी झीज असल्यामुळे उठतांना पायावर ताण येतोय. असो.
फारसे गंभीर प्रकरण नाही हे विशेष. तरी तीन चार आठवडे खूप काळजी घ्यावी लागेल. औषधे घ्यावी लागतील व पथ्य पाळावी लागणार आहेत. हे सांगायला नको.
फिजीओ थेरपीने नक्कीच बरे होईल. फक्त थोडा वेळ द्यावा लागेल. अर्थात सर्जरीची गरज नाही असे डाॕक्टर लाटकर व फिजीओ डाॕक्टर करडीले म्हणालेत.
सर्जरी नाही म्हटल्यावर जीव भांड्यात पडला.
गेले ७-८ वर्षांमध्ये टराटरा कपडे फाडल्या सारखा फाडलाय राव मला. खरं म्हणजे सगळी पापे धूऊन झालीत असे वाटत होते. पण हे बहुतेक मागील जन्मीचे असावे.
खरं सांगतो हे सगळं त्या विजू (मल्ल्या)आणि आयटीसी सिगरेट कंपनीच्या शापामुळे झालं आहे. मी सेवन करायचे सोडल्यावर विजूचा धंदा बसला आणि लंडनला पळून जावं लागलं बिचाऱ्याला. जाऊदेत....
"देव तारी त्याला कोण मारी..
आरकेंची ही (तारेवरची) कण्याची
कसरत आहे लईच भारी.
पार्श्वभूमी;
इथे ह्या कथेला एक उपकथानकपण आहे मंडळी....
नियतीच्या ह्या रेट्यात मी जात्यात भरडल्या जाणाऱ्या दाण्यांसारखा भरडतोय पण तक्रार नाही करणार. आणि केली तरी कोणाकडे करायची... बाकीच्यांना काही दुःखे, व्यथा, समस्या, वेदना, अडचणी कमी नाहीत!
त्याचं असं झालं की गेले पाच सात वर्षे झालीत मी भरडतोच आहे..पीठ होतो आहे.. कोणाच्या तरी अन्नाचा भाग होतो आहे..पुन्हा एकदा मल होऊन मातीत मिसळतो आहे..माझ्यातल्या बीजाला पुन्हा मूळ धरते आहे... मी उमलतो आहे.. फळतो आहे..एका नवीन कणसांतला दाणा होतो आहे... पुन्हा एकदा मातीत मिसळण्यासाठी...
कारण जोवर मी ठरवत नाही तोवर मला नव्याने रुजण्यावाचून कोणीही थांबवू शकत नाही..
१३ डिसेंबर २०२० मी माझी डिझायर गाडी बदलून मारुतीच्या दोन नव्या गाड्या घेतल्यात.. एक आहे S मpresso जी पूर्वा मयुरेशने घेतली. ती २३ला मिळेल व माझ्यासाठी Ertiga (7Seater)बुक केली. जी फेब्रुवारीला मिळेल.
१५ला चौगुल्यांनी डिझायर नेली आणि १६ माझ्या कण्याने मान टाकली..अहो माणसांवर जीवापाड प्रेम करणाऱ्या ह्या माणसावर एका गाडीनेही एवढे प्रेम करावे! व माझ्यावर असा राग काढावा!
तिचं तरी काय चुकलं हो. गेली दहा वर्षे मी तिला जीवापाड जपलं होतं आणि तिने मला प्रेमाने संभाळलं होतं. आंम्हाला सुरक्षित ठेवलं होतं.
काळजावर दगड ठेवून मी तिला बदलायचं ठरवलं होतं.
ते ही काळाची गरज होती म्हणून!
मी तिला दुसऱ्याच्या हाती पोटच्या मुली सारखं मायेने सुपूर्द केलं होतं.
इतकचं!
आयुष्यात पहिल्यांदाच स्वतःचा विचार केला होता..
माझं खूपच चुकलं होतं? (
तीच्या मजवरील प्रेमाने मन भरुन पावलं होतं.
माफ कर बाई मला मी तुझं काय घोडं मारलं होतं.
तुझ्या स्मृतींवरच आता निभावयाचं होतं.
मंडळी;
सजीव निर्जीव अस काही नसतं
एक प्रांजळ मन असावं लागतं...
रवी तोच आहे जुना
मात्र आजार हा नवा
मोडलाय कणा
तरी लढतोय, म्हणा!
रवींद्र कामठे
डाॕक्टर लाटकर हाॕस्पिटल मधून
मंगळवार २३ डिसेंबर २०२०
